Son Damla Şiiri - Ahbil Kaenw

Bir berrak cam bardağa
Ömür sermayemden ilk damla
Hangi yıl hangi ay ve hangi gün bilmiyorum
Bir kış günü topraktan bir evin odasında başladı
Atmosferde soluduğum ilk hava
Ömür sermayemdeki bardağın ilk damlası
Hafif bir sesle, berrak camda yankılandı
O ağlayış niye, ya o ebenin ilk tokadı
O zaman anlamalıydım
Bu cihan rahatlık diyarı değil
Sanki bardak dolmak için sabırsızdı
O tokat, bardakta ikinci damlanın sesiydi
Sonrası mı, bir bir geldi
Ne zamana kadar ben bendim bilmiyorum
Ağlamak açlığı ifade ederken
Ne zaman mama oldu bilmiyorum
Neydi ilk söylediğim; anne mi, baba mı?
O zamanlar dert değildi bu cümleler
Emeklemem, ilk adımlamam onlar da bir damlaydı
İlk yürüdüğümde kimin kucağına düştüm
Yoksa, yalnız başıma düşüp kalkmayı o zaman mı öğrendim
Sonra, ben ben oldum
Hatırlamam gereken her şeyi hatırladım
Çünkü öncesi ben değildim
Önce tavuklar ve civcivler
Koyunlar ve kuzular
Sonrasında siyah bir önlük ve üzerine renk katan beyaz bir kefen
Ondan sonra hızlandı ömrümden ömür alan damlalar
Berrak olan cam bardakta, ömür suyum o zaman bulandı
Dökülen her damla derin bir iz bıraktı yüreğimde
Siyah önlük çocuğu temsil ederken
Boynumda ne zaman kravat olacak, sadece o vardı hayalimde
Gün geldi kravatlı olduk
Gün geldi takım elbiseli
Her kıyafet ömür sermayesine bir damlaydı bilemedik
Sonrasında o kadar geçen zamanı
O kadar acıyı şu yaşlanmış bedenim
Zihnimde toz toplanmış anı defteri bitirdi
Bir bir film şeridi gibiydi her şey
İlk beklediğim yüzümdeki kıllarım
Boğuk çıkan sesim, sonrasında derin derin nefesim
Farkında değilmişim deli dolu gençliğimin
Berrak bardak yarıya kadar su dolmuş
Ömür sermayesi damlalardan eser yok artık
Boş kalan kısmı artık benim için dert olmuş
Bir an damlalardan habersiz yıllarım geldi aklıma
O gençlik yıllarında hayallerde uçuşan kuşlarım
Ya bir yol tepen kamyon şoförü ya da bir esnaf olmuşum
Gece sürdüğüm bisiklette savaş uçağında bir pilot
Sabahın ilk ışıklarında fileleri havalandıran bir yıldız
Bir an taze fidanları yeşerten bir muallim
Bazen de gece karanlığında gözleri yaş dolan bir yalnız
Usanmak bilmeyen bu ayaklar bir sevda için
Kaç kez aynı yolları tepti
Yazın sıcağında aç susuz gölgede bir çift göz bekledi
Ya köyün bahar gecelerinde aşırdığım meyveler
Meyveleri yerken saydığımız ateş böcekleri
Hepsi berrak bardakta bir damla olup gittiler
Şu garip cihanda yediğim ilk tokadın
Soluduğum ilk nefesin acısını hissettim
Şair der yaş otuz beş yolun yarısı
Kim bilir ne zaman taşacak bardağın son damlası
Onlar yokken hayallerim vardı
Şimdi hayallerimi onlar çaldı
Oldu birkaç dostumuz
Yarım ekmeğimizi bölüşmek de nasip oldu
Anlatsam kim anlar o karanlık geceleri
O anlarda dökülmedi ömür sermayesinden bir damla
Saçlarıma bir bir ak düştü o zamanda
Ömür sermayem olan bardağıma birkaç damla yaş düştü
Bir yarısı daha bitti ömrün
Bu bardak birkaç damlaya kalmaz taşacak
Senle olmasın ey görünmez dost
Sen taşırma bu bardağı son damlayla
Bırak bu beden yalnız gitmesin kabre
Birkaç sadık dostun omzunda
Veda etsin bu harbe
Taşacaksa bir damla su bu bardaktan
O da senden olmasın covid on dokuz
Güzel bir hatıra ile bitsin ömür sermayemden bu son damla…