Son dakika Şiiri - Emre Göçer

Son dakika

emanet bir fotoğraf makinasıyla hayata tutunduğum günler
daha önce de emanet nefesler üfledim emanet bir ney e
hatırası emanet bir sevgiliyi özlüyorum
kendimi hatırlatmaya çalışıyorum
kendim için
kendi içime çalışıyorum
çok yumuşak bir tokat yedim
çok eskilerden kalma
çok eksikliği tamamladı ama
perde ve tülün aşkı gibi
rüzgara kapıya pencereye bağlıyım
kornişe alışmışım sanki
üzerime gelen eller
parmak uçlarımda kayışım
normal geliyor artık
birileri yardım çağırıyor
inanmamı istiyorlar
ama beni değil kendinilerini düşünüyorlar
onlar gibi olmamı değil
ben olmamı istemeliydiler diyorum kendime
kendim için kandırıyorum
dizlerimin üzerinde kendime yalvarıyorum
duruyorum
kendime inanıyorum yine
başa dönüp hayal kuruyorum
komşuya bırakılmış çiçek gibi kuruyorum