Son Çığlık Şiiri - Dursun Özden 3

son çığlık

yaşamı sıla-ölümü gurbet-kaç göç bitti, toprak selamı
şair sarıaslan’ın morardı eli ve kırıldı tükenmez kalemi
“her ölüm erken ölümdür” der, şair ümit’in son kelamı

demir ağlarla ördü vatanı, ‘tren gelir hoş gelir’ ver elini
imgeli-süzsüz şiirin şah damarı-bereketli anadolu ekini
oysa yaşanası yalın yaşam, tek nefeslik bir ömür dilimi

yaşama ‘merhaba’ demeden daha, kanadı o canlı geni
soğuk ve ıslak toprağın kara kolu, kucaklar ölü bedeni
ve sonra acılı ağıt yankılanır, bir ana çığlığı sarar o teni
ve bitti derken bir sela okunur; ‘elveda’ kötülük düzeni

sevda korunda analar yavrusuna, kızlar yavuklusuna türkü ve yürek yaktı
utkuya hasret, o yenik komutan; gidenlerin ardından özlemle baktı, baktı
son kalk borusu da sustu, şimdi ıslık zamanı tüm mazlumlar ayağa kalktı
sevgi, barış ve umut için; döne döne, yan yana, yana yana bir türkü yaktı

vicdan, aşk, gönül süzgecinde seçim; kırık mantık ve kör akıl, nesnel gerçeklik
oysa, tutsakken düş sanatı ve zincirli şiir atı, her şiir matematik işi-kınalı keklik
son an, umudunu-ütopyasını yitiren şiir atlı ümit, kafdağı kafasını delen, benlik
kara tahta-kara kalem, kara yazı-kara sevda; gönlü ceylan-sarıaslan seferberlik.

dursun özden