Anlamsız sözcükler sarf edip duruyorum
İçimde taşıdığım çocuksu ruhun ağırlığıyla
Ayrılamıyorum, bağlanmışım bir et parçasına
Bu acınası, bozulmuş dünyanın bağlarıyla
Kopmuyor prangalar, sarılmışlar derime
Çürüyor içten içe kalbim derinde
Yok, bir el uzatan, ışık tutan önüme
Yalnızlık kaderdeyse, ne yapsan nafile
Taşıyor taşıdığım ruhum bedenimde
Bırakıyor çürümüş kıyafetlerini geriye
Kanatları ki uçamayan zincirli derine
Çaresizlik kaderdeyse, ne yapsan nafile
Son Sözler uçuşuyor gözünün önünde
Sönüyor ufukta, karanlığın ötesinde
Ne kadar uzatsan da elini abesdir
Okuyamıyorsan, anlamsızdır her kelime
Dünya zaten bozulmuş, yokluk üstünde
Çürütmüş de kalpleri bakmamış geriye
Temeli ki arık, fezaya doğru çökmekte
İki kanat kalmış dayanan, arzın üstünde
Dik tutan dünyayı, sevmese de gerçekte.
Kayıt Tarihi : 22.11.2018 17:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!