Son Cemre Şiiri - Fulya Aras Koca

Ahhh Aşk,

Seher yeli okşarken senli düşlerimi
Bir varmış bir yokmuş misali uzak diyarlardan göçmüş
Ak güvercinler geçiyor sessiz sessiz

Kanatlarında,
süzülürken değdikleri tüm grup vakitlerinden sürülmüş aşkın rengi

Şimdi
Her gün doğuşunda olduğu üzre, devrediyorlar maviye, gökyüzüne erguvan kırmızısını sermesi için

Buram buram yağacak yağmurlarla inecek biliyorum
Yedi cihana hükmetmiş o duygu seli

Ve belki de tek damla yetecek bir yüreğe işlemesi için

Bir lokma aşk sunsam şimdi o güvercinlere
Deli divane bir türkü düşer mi dillerine
Pencere önümü mesken bilirler mi dört mevsim gitmemek üzere

Kal demek yetmiyor
Öğrenmiştim bir önceki ömrümde

Şimdi

Sermişken tüm gece, yıldızlı gülüşünü, örtü bilip üstüme

Dermişken eteklerimde sakladığım sabır taşlarını ebruli düşlerinle

Nakşetmişken gönül hanemin çeperine sultâniyegah şiirlerimi sen diye

Gitmesen

“Aşk” diyip, vursan yağız toynaklarını şu pas tutmuş yüreğime,
Rahmet misali
yağmurum olup
yağsan,
Bahtıma düşen kurumuş
tomurcukları bir kere daha erdirmek üzre güle

Söyle aşk
Söyle lütfen
Nedir
senden düşmemek için yapmam gereken

Nedir aşk

Nedir bana düşen

Düşmeden
beşinci mevsimin son cemresi ömrümden

FULYA ARAS KOCA