Son Çağrı Şiiri - Ahmet Beltekin

Bir akşamüstü kaybettim seni,yalnızım,
Bir gurbet mahmurluğunda,bir çay bahçesinde,
Senelerdir ahşap sandalyeler sırasındayım,
Unutmaya yemin ettiğim hatıralarımla,
O loş akşamlarda hayatın son sahnesinde,
Unutmakla hatırlamak arasındayım...

Eski şehirlere benzeyen eski sevdalar yaşadım,
Hüzün oldu; yüreğimin ayrılmaz tek parçası...
Şimdi gözyaşlarımla parke taşlarını ıslatıyorum,
Sessiz bir sokakta,solgun bir sokak lâmbasıyım.
Bu çılgın bahar,bu alacakaranlık ve sonrası,
Gölgesine hapsedilmiş yalnızlıkların dünyasıyım...

Rengi atmış soğuk bir yabancılık içimde,
Kalbimi gölgeleyen çizgiler,birer derin sızı.
Bir yanardağ hıncı gibi duruyor aşkım içimde,
Ki boşluklarda uzak ayrılıkların karasıyım.
Geri dön diye tuttum,her gece kayan her yıldızı,
Geceye az kaldı,.ben artık hayatın yarısıyım...
Sonsuzluk dualarıyla geçerken kendimden,
Biliyorum,umuda yolculuğun son çağrısıyım...