Son Çağrı Şiiri - Nilgün Toptancı

Gözlerimi sana kapıyorum
Gözüm sensin
Gördüğüm görebildiğim tek şeysin
Senin göremediğin gözlerimde
Olmak isteyenlerin yerindesin.
bu aşka ümit etmektir
bilir misin
Yaşadın mı bu duyguyu
Kanın çekildi mi damarlarından
Buz kestin mi taa parmak uçlarına kadar
Bir kalp sancısı
Bir sıcaklık
Bir ürperti hissettin mi hiç
Bedeninde?

Kıyılarımda ayaz dolanıyor
Yanaklarımda yaşlar
Buz kesmiş yüzümü
Dahası
İçimi soğutuyor.
Ama üşümüyorum
yanıyorum kavruluyorum
bilmiyorsun.

Bilmediğinden çıkmıyorsun
Çıkmadığından görmüyorsun
Halimi perişanlığımı terleyişlerimi
Yapabildiğin tek şey
Kaçmak..
Kendinden.

Ki yine kendine dönüyorsun
Dünya misali.
Velhasıl,
olduğun kadarsın
Tam da bu kadar
Gidip gelmek
Gelip gitmek kadar.
Kendinden bana
Benden kendine
Yani hep
Kendi kendine..

Sana söylemeye çalıştıklarım
Söyleyipte başaramadıklarım
Birikti.
gelip toplar mısın kendin için
Biriken her cümlem
Seni bana getirecek
Seni kendine.
Sana ait olanı
Gelip alır mısın içimden

Bu senin için yapabileceğim belki de son çağrı
Ve senin son umudun benim değil.
Ben biriktirdiklerimi
Dağıtmasını da öğrendim
Biriktirirken
Demem o ki
Bu cümleler
Ancak seni yakabilir
Benim kül yüreğimi değil.

İyiliği tutmuş bir peri misali
Bahşediyorum sana bu son cümleyi
Gerisi
Teferruat kalıcak bize...
.............................................