Son Bûsen Şiiri - Timur İlikan

Geçiyor ömrüm hep seni beklemekle
Soldu günüm derdime dert eklemekle
Bittim bu aşk yolunda emeklemekle
Eridi gönlüm hep seni beklemekle

Dön gel ne olur artık dön gel bana sen
Dudaklarıma mühür oldu son bûsen
Vedândan sonraki hâlimi bir görsen
Kalbimdeki sancıyı bir bilebilsen

Dünyâm yıkıldı sanki birden başıma
Hançer vurdu felek su kattı aşıma
Hiç mi hiç bakmadı akan gözyaşıma
Bir taş da sen ekledin mezar taşıma

Ümitlerim bir kuş olup uçup gitti
Yokluğun beni uçurumlara itti
Ağlamaktan gözlerimin feri gitti
Bilmiyorum ki aşkımız neden bitti

Gel artık canım sil gözümün yaşını
Eskisi gibi koy omzuma başını
Benimle yârim yine paylaş aşını
Verelim senle bu hayat savaşını

(23 Aralık 2005/ İstanbul)