Son Buse Şiiri - Serdar İnce Damar Adam

Genellikle durgun geçer
ayrılığın ilk günleri..
Kendimden biliyorum....
Hiçbir şeyin
yolunda gitmediğini bile bile,
mutluluğu oynadım kendimce..
Sende nasıl başladı
yada nasıl bitti bu sevda
anlamadım ama:
sen hiç bitmedin bende..
Gözlerin bende emanet..
Kalbim sende esir..
Söylesene..
Herşeyim seninle gitmişken,
şimdi nasıl unuturum ben seni..

Arada bir geriye dönüp
neden bitmiyor diye sormak yerine:
gözlerini kapatıp,
bir saniye düşünebilseydin keşke..
Bazı şeyler, unutulmuyor işte..
Hayata seninle merhaba demiş,
aşk'a ilk adımı seninle atmıştım ben..
Yani kısaca, sende açtım gözlerimi..
Şimdi dilime mühürledim
pişmanlığımın en ağır sözlerini..
Benim bu hayattaki
en büyük günahım, seni sevmekmiş..

Artık eskisi gibi gülmüyor gözlerim..
Çocukken yazdığım aşk şiirleri:
yokluğunla başlayıp,
özleminle bitiyor şimdi..
Sevmek denen o derin duygunun:
terk edip gitmekmiş adı,
bunu da sen öğrettin..
Gülsemmi,
yoksa ağlasammı bilemedim...
Yalnızlığa boyun eğmiş bir yüreği,
sensizlikle tehdit ediyorsun ya!
daha ne söyleyimki sana..
Hatalarım ve günahlarımı
şöyle bir düşünüyorumda,
ben günahsızım aslında..
Keşke sevmekte kolay olsaydı,
terk edip gitmek kadar..
Seni çoktan unutur,
başımı alıp giderdim uzaklara..

Keşke: yokluğunda varlığını
özleyebileceğim kadar,
deli kanlı olabilseydin..
Şimdi sana dönme diyorsam eğer,
bu seni sevmiyor oluşumdan değil..
Bil istedim..
Sensizlik cekilmiyor olsa bile:
yokluğun,
varlığın kadar incitmiyor beni..
Üzülme, hiçbir şey bitmedi bende..
Elveda bile demeden,
gidişini kaldıramıyorum sadece..
Aslında bundan sonra,
faydası yok geriye dönmenin..
Hani giderken: o son buseyi
çok gördün ya bana..
Öldüm ulan!! öldüm...
Anlıyormusun..
Yaşarken, öldürdün beni..