Son Buse Şiiri - Zeki Uçar

Bir zamanlar sönmeyen
Gündüzüm, güneşimdin...
Gecemi aydınlatan;
Ayımdın, mehtabımdın...
İç içe girdi yıllar,
Zaman yok oluverdi!
Ne gündüzden bir eser,
Ne geceden haber var...
Evrende ne sesimiz,
Ne de bir hatıramız...
Sönmek üzere kalan,
Yıkık kalplerimiz var!
Alnında hissedince
Son kez dudaklarımı;
Belki ilk,
Belki de son buseydi!
Hicranı seslendiren
Bir hıçkırık doladı;
Kollarını boynuma!
Bir düğümü kalbinde,
Biri içimde kaldı...
Sonra bir ateş olduk;
Karlı dağda ikimiz...
Ilık sular süzüldü,
Ucundan kirpiklerin...
Yanakların ıslandı;
Damlamadan kurudu...

1979