Gecenin karanlığında
Beni gözlerin aydınlatırken,
İkimiz de yanımızda ailelerimizin olduğunu unutmuştuk.
Sanki sadece ikimiz vardık,
Ve başka kimse yoktu.
O gün ne ay'ı gördüm gökyüzünde
Ne de yıldızları,
Hiçbirisi yoktu.
O gün tüm dünyayı biz aydınlattık.
Sen bana öyle bir bakıyordun ki,
Sanki hiç ayrılmayacakmışız gibi.
Ve bu bizim son buluşmamızdı.
Kayıt Tarihi : 26.3.2021 03:13:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!