Son Buluşma... Şiiri - Maşuk Gültekin

Bırakın dokunmayın cesedime, soğusun öylece. Cenazemi alıp götürmeyin "ben onu çok sevdim" belki "oda" "beni sevmiştir." Bırakın cenazemi, örtme yüzümü de son defa belki gelip görmek ister yüzümü. Son defa görsün beni, biraz yüreği sızlasın, pişmanlık duygun bu halimize ve sebepsiz çekip gitmesine üzülsün. Ellerini yüzümde gezdirsin, göz kapaklarımı o kapatsın son kez. Başımı alsın ellerinin arasına uyan diye çığlık atsın. Ne olur oyan sevgilim, ne olur canım uyan artık diye feryat yaksın. Sıcak ellerimi bu kez de soğuk bir şekilde tutsun. Feryat figanı gökyüzünü deldiğinde sakın susturmayın. Bırakın ağlasın. Gözyaşları yanaklarında akıp çıplak bedenime dökülsün. Cesedimi kendi elleriyle koysun toprağa ve son toprağı atarken cansız bedenime “gitme aşkım seni seviyorum, ne olurr kalk” diye bağırsın.
Bırakın ne yapıyorsa yapsın. Ağlasın, sızlasın başucumda yalnız kalsın. Ve anlasın yalnızlığın kolay olmadığını. O da benim gibi bir avuç toprağa hasret kalsın son buluşmamızda.