Son bir umut Şiiri - Selçuk Kolak

Bazen tam vazgeçtim herşey den diyorum kendimce.
Düşüncelere dalıyorum olsaydı sen ve ben.
Biz olmayı başarabilseydik şayet.
Herşey iyi güzel mi olurdu.
Yoksa tatlı kavgalarımız da olurmuydu.
Tam sinirlenmişken elini tutup seni seviyorum desem.
Gülümser miydin sende beni sevdiğini söylermiydin acaba.

Bahçeli Bi evimiz olsa çocuklarımız ön bahçede oynasa.
Çıkıp kızarmıydın onlara ses yapmayın bağırmayın diye.
Ençok senin mi için acırdı onların canı yanınca.
Hani derdinya üzülme kıyamam sana.
Şimdi paramparçayım ellerim titriyo.
Sen bırak gelmeyi bakmıyorsun bile butarafa.

Neydi bizi böyle uzaklaştıran.
Mesafeler mi yoksa geçici duygularmı.
Benim hiçbi duygum geçmedi hala ilk günki aşkla bağlıyım sana.
Ve ençokta bu yakıyo canımı.
Kızıyolar arkadaşlar bana.
Gelmeyecek Bi insan beklenmez gelmeyecek sevmeyecek seni artık anla.
Tamam diyorum haklısınız artık beklemiyorum gelmesin diyorum onlara.
Ama içimde hala Bi umut senden tek ricam bu umudu boşa çıkarma...