Son Bir Kez İnanmak… Şiiri - Ozan Eldeniz

Belki hepimiz sitemlerle ölüyoruz. Belki hepimiz yetersizlikle, becerisizlikle ölüyoruz.
her gün bir başka kayıpla kapanıyor kendi üzerine; ruhumuzun sınırlarını bir neşterle zayıflatarak.
Belki de her gün ölüyoruz anlaşılamayacak olduğumuzu duyumsayarak
Gün gün kaybediyoruz sevgiyi ve inancı, sonra aniden can veriyoruz, yasayacak bir ideal kalmayınca ve sonra yeniden doğuyoruz belki uzak bir diyarda bir filiz gibi, bir fidan gibi var etmek için sevilecek bir şeyleri...Karada doğup karada tükeniyoruz küçük yerleşik oyunlarımızla.
Çaresiz ellerimizle kazıyoruz kendi mezarımızı ve kendi kendimizi itiyoruz günden güne özenli aldanışlarımızla...
Elveda yasam beni sen oldurdun...
Elveda toprak, ruhumu kuruttun sıkıcı düzeninle...
Ve bazılarımız ölümsüzlüğü ararken suya koşuyoruz belki...
Okyanusa sarılıyoruz tüm çocuksu düşlerimizle, yalnızlığımızı güzelce katlayıp, bulamamış olmanın vahametiyle beraber devasa bavulumuza tıkıştırıyoruz sonsuz bir yolculuğa çıkıyoruz mavinin gölgeli derinliğinde...
Kendimiz olmaya çıkıyoruz belki...
Kuralların ve düzenin içinden son kez gediyoruz, yeni bir hayatin kapısını dirseğimizle tıklatıyoruz bir iki kez, çok istekli görünmek istemiyoruz. Oysa deniz son sansımız belki... Belki çoktan olmuş bir ruhun bedenini yürütüyoruz ama kimse görmüyor ve belki teknenin mendireği neresi bunu bile bilmiyoruz ama olanca umudumuzla muhtacız yeni bir başlangıca... ikinci sansını da tükenmiş olanlardanız belki... belki lanetlilerdeniz, suyun içinde kaybolursak arınırız...
Herkes bir şeye bağlanmalı, değil mi? Herkesin bir ümidi olmalı en azından bir gün daha.
Bir insani sevmekse en büyük anlam, pekala bir gemiyi o insanmış gibi kutsayarak da yasayamaz mıyız ve düşlerin güvertesinde kaybolamaz mıyız sevginin şefkatinde kaybolduğumuz gibi ya da yelkenlere dolanmış ruhumuzda hissedemez miyiz büyülü aşkımızdan beklediğimiz heyecanın nefesini...
Bir aşkta kaybolur gibi kendimizden gecemez miyiz denizden? Ruhumuzu satıp bir gemiyle takas edemez miyiz? Tutkumuzu gömüp parlak bir ufukta kaybolacağımız güne kadar anıların güzelliğine dalamaz mıyız heveslerimizi bir gün isyan edeceklerini bilsek de tayfamız yapıp.

Bir kez olsun boğulma tehlikesi olmadan boğulamaz mıyız?