Son bir kez göreyim seni...

Oturmuş çareler arardı gönül,
Son bir kez görmek için seni.
Ölümün o acı kokusu burnumu yakardi
ve düşünürdüm senin için ölmeyi.
Sorardi ruhum bedenime;
”acaba atsam kendimi derinliklere,gelirmiydi ziyaretime?
Birden sesini duyunca hayat buldu
yillardir uyuyan cansız bedenim.
Kafamı kaldırıp göremedim belki seni
ama hissediyordum sıcaklığini nefesinin.
Gözlerinden toprağıma düşen,
O sıcak göz yaşların ısıttı vücudumu,
elbise oldu çiplak bedenime.

Ama vurunca tabutuma; fikrinle ağırlaşmış başımı,
Göz yaşlarınla ısınan vücudumdan
çekip aldılar o sıcak elbiseyi ve anladim gerçeği
“seni görmek kabrime nasipmiş meğer” dedim kendime.
Öylece seni dinledim o sonu olmayan karanlıkta,
toz toprak içinde...
Gitme,beni yanliz birakma deyislerimi
keşke duyabilseydin de kalsaydin benimle.

Karanlıktan korktuğumda,
dilinin eseri duaların yoldaş oluyor bana.
Bilseydin şuan toprağın altında
dualarınla yetinmenin tek suçlusunun ben olduğumu,
Bunlari seni son bir kez daha görmek için yaptığımı, affedermiydin beni? ...
Ugrar miydin yine kabrime?
verir miydin bedenime ihtiyacı olan sicaklığı gözyaşlarınla?
Seni görebilmenin tek yolunun ölüm olduğunu bilseydim,
yaşarken boşuna toprağa girmezdim.

Kızardım hayatının son demlerini yaşayan bu bedenime
ve bedenimde yokuluğunla sıkışmış tutsak ruhuma.
Ama biliyor musun,senin için ölmek bile güzelmiş,
çünkü ölüm ile hayat buldu bu beden….

(15 Kasım 2004)