Son Bir Kez Dünyayı Koklamak

Yine Ah! Keşke diyordu içi kıpır kıpır dışında suskunluğuyla,
Suskun bir adam,
Yüzünü dönse benden unutsa yaşadıklarını.
Okuduğum, çok bilmiş,’’Tesadüf yoktur, yankı vardır.’’ Diye söylüyor.
Evrenler yıkılmış parallelikler bitmiş erkekler ağlamalıymış
Kaderlerine.
Işığımı kim bulacak ki derken, bilmeceyi kim çözer bilmem,
Bir ak delik yoksa, yokmuş hiç ak bir uzantı, gelecek bilimleri bilmek,
Bildiğinde sarsılmak kendi sınırını görüp mutluluğu için sevdiğinin
Yıldızlar kadar sevinmek dünyadaki kum taneleri kadar çoğalmak.
Haydi koca güneşler, kalın kozmosla kara delikler gelmeden gittim.

Ana karalar, ana rahmi ulaşılmaz alt beyinler ters giden gerçekler gibi,
Nidalar çıkmaz derinlerden, solar güller hoş sedalar en son derin öpüşmeler.
Ne beklerim ki artık ben,
Susmak ve yine dinlemek, çağrılara yine susmak azarlanmak,
Ağır ve sessiz bir hüzün sarkısı ile başım önde,
Çekilip babamın çağrısına en son dönüp dünyaya bir kez daha bakmak.
Koklamak, içime çekmek ve gidip gökyüzüne yıldız olmak.

ÖZDENER GÜLERYÜZ