En sonuncuydum ben
Son beşik
Altıncı…
Tekne kazıntısı derdi büyüklerim
Babam torunu gibi severdi saçlarımı okşarken
Annem bilemezdi beni
Nereye koyacağını bilemedi hiç
Hep hastalandı ben küçükken
Hep hastaydı
Ve ben
Bir hasta evinde büyüttüm küçük yüreğimi..
İçimdeki çocuğu susturdum hep
Gürültü olmasın diye biber sürdüm diline
Çok istedim ama yapamadım haylazlık
Babam kızardı sonra
Annem ağlardı
Çok istedim ödevlerimi aksatmak
Sabah erken kalkmamak
Okula gitmemek bazen
Bazen çamura bulamak giysilerimi
Bazen sebepsiz bağırmak
Ama kızardı sonra babam
Annem ağlardı
O üzülmesin diye kaç kez
Çocuk resmimi tarifsiz hüzünler sardı
Annem bilemezdi beni
Nereye koyacağını bilemedi hiç
Hep korktu
Erkenden öleceğini bildiğindendi
Beni koruyup kollayamayacaktı
Ne olacaktı sonum
Benim de bir yuvam olacak mıydı
Bir kızım bir oğlum..
Görebilecek miydi olacaksa da
Neden öyle çok ağladı
tıbbiyeli olduğum gün..
Neden sevinçten değil de kahrından ağladı…
Hep erken öleceğini bildiğindendi..
Doktoru olamayacağımı bildiğinden..
Susturamamıştık ne yapsak
Ablam ve ben ne yapsak onaramamıştık..
Ve o zaman kızmıştım
Nedendi bu gözyaşları
Neden !
Neden erkenden ölmesi gerekti..
En sonuncuydum ben
Son beşik..
Tekne kazıntısı…
O böyle zamansız çekip gidince
En çok bendim ağlayan
Şimdi hala kanayan
Taze taze kanayan
En son kanayan da benim yüreğimdi..
Ve kanıyor hala
gördüğüm bütün rüyaları kızıla bulayarak..
Soluğunu tutmuş bekliyor bir sürgünün koynunda…
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta