Son Bakış Şiiri - Kazım Tınaz

Ayrılırken tren gardan, tebessümler ediyordu,
Bilemedim ben bunun son tebessüm olduğunu.
Dönüp geriye bakarken, sanki bekle diyordu,
Bilemedim o bakışın, bir son bakış olduğunu.

Bir mendil vardı elinde, sanırım ağlıyordu,
Vagonun penceresinden, bana el sallıyordu,
Hoşçakal derken bile, öyle hoş bakıyordu,
Bilemedim o bakışın, bir son bakış olduğunu.

Taptığın biri de seni, böyle gidip terk etse,
Hasretliğin yükünü, yüreğine yükletse,
Döneceğim diye seni,pencereye hapsetse,
Nasıl anlardın onun, bir şerefsiz olduğunu.