Son Bakış Şiiri - Seyit Osman Akyüz

İlk defa ağladım,
Gitmek isteyişlerinle yıkıldı
Gözlerimdeki bendim
Sabır taşlarını dizmeye çalıştım
Mahmur göz yuvalarıma
Dizemedim...

İlk defa yıkıldım,
İçindeki nefret fışkırırcasına gözlerinden
Dilinden döküldü kor ateşler gibi
Yürüdü umuttan diktiğim surların üzerine
Hunharca tutuşturdu
Beni ayakta tutan ahşap hayallerimi.
İçindeki kini
Sezemedim...

İlk defa boğuldum,
Sevda yangınının dumanıyla kaplanmış
Hayat denen odada.
Seni sevdiğimi söyledim
Altı hece kuvvetiyle açıldı
İnziva penceresi.
Baktım,
Aman denizi vardı gözlerimin önünde,
Düşünmeden atladım
Yüzemedim.

İlk defa yanıldım,
Sevgi pınarından yüreğime serptiğin
Temmuz aşklarının damlalarında
Gerçek sevdanın olmayışıyla.
Oysa ki ben kalbinin içini görecektim.
Yol vurdun öfkeli tırnaklarınla vuslat köyüne,
Elinde misketi, hoplaya zıplaya
Tiz bağırışlarıyla çocuklar gibi
Gezemedim...

İlk defa haykırdım,
Çıplak ayaklarımla güneşin yaktığı
Kaya kütlelerinin üzerinde
Yalansın, yalansın yalansın hayat diye.
Gerçek yüzünü göremediklerimsin hayat,
Hissini bilemediklerim.
Bu haykırış vedadır maskeli suratına
Dönüyorum sırtımı
Yaşattığın ilklere inattır bu gidiş
Bu gidiş son vedadır hayat gerçeklerine
Maziden dilediğim helallik
Ve...
Son bakış...