Son Bakış Şiiri - Necip Yılmaz

Bir bir tükendi
Tüm umutlar
Harcadık her şeyi
Yerle gök arasında
Kalmadı sığınacak liman
Şartlı bakışlardan sıkıldım artık
Kurulan ilk cümle
Varsıl olmaktan
Yokluğunda
Maratonda insancıklar

Yeni bir cümle mi kurmalıyım yoksa
Sahile mi inmeliyim
Beklemek için
Ölümü

Bütün yalanlara katlandım
Neden acaba
Ben de bir yalan mıyım
Sürüngen gibi yaşamak
Gelip geçerken
Süründüm
Bitirdim adımlarımı
Şimdiyse bir hiçe dayandım
Bir masalmış meğer
Anlatıp durulan

Bir ipe dizdim
Deniz kabuklarını bugün
Karşıma alıp son kez baktım
Bir kez daha
Bir kez daha baktım
Sonra halka yapıp
Uzaklara fırlattım
Şimdi hiç deniz kabuğum yok
Biraz sıkıntılı
Biraz rahatım
Varlık sorusu zihnimde
Çözmek için
Yeniden mi çabalamalıyım
Yoksa her şey saçma deyip
Kendimi bırakmalı mıyım
Akışına zamanın

Nefes nedir
Can
Depreniş
Ardısıra emekleme
Tutunmak için
Hayat yolunda
Şimdi çıktıysa önüme
Aşılmaz gibi duran dağlar
Oturup çaresizliğe övgü mü düzmeliyim
Ya da aşıp engelleri
Yürümek hedefe doğru
Anlam çizgisinde
İnsanım ben
Tanımam engel
Bul kendine
Yeni deniz kabukları
Topla birer birer
Sahiller geniş
Ummanlar engin
Sığınma bahanelere

Dinledim bu öğüdü
Kapattım eski sayfaları
Açtım yeni bir sayfa
Kendime
Eski deniz kabukları
Yetişirse bana
Yine de toplarım onları
Yeni benle
Ne çıkar bilemem
İyi mi olur kötü mü
Hissediyorum ya
Yeter bana bu
Hissetmek şimdi
Pusulam
Hisset ve duy
İnan ve yaşa
Sev kainattaki her şeyi
Çiçek açsın hayatın
Gün olur belki
Bir gül de açılır senin için
Kim bilir
Kader neye gebe
Sen yürü
Anlamın izinde
Kalır geride
Yüzyıllar yaşayacak
Bir hatıra
Bir mana.