Son Bahardı Şiiri - Muharrem Bektaş

Dudakların solgun, ihaneti çağrıştırıyor.
Kolların eskisi kadar sıkı sarmıyor.
Takatten mi düştün?
Gözlerin gözbebeklerimi yakalayamıyor.
Elim eline yakışmıyor artık, parmakların küçülmüş.
İnanmak istemediğim, bir bavul resmi geliyor eskilerden kalma.
Havada ağır bir ayrılık kokusu,
Ayakların değil seni buraya getiren,
Beynini kemiren çelişkiden geliyorsun.
Yaşanan her şey için teşekkür ettin, anlamadım.
Ne şimdi bu, neden 'bişey değil' diyemiyorum?
Bu konuşma nereye gidiyor, senin geldiğin yere mi?
Sessizlik oldu bir süre, düşündüm.
Bir dakika sonrasını hayal ettim, yani gidişini.
Baharı beklemeden solduğunu hissettim yaprakların.
Gözüm yola dalıp kaldı.
Gece uyuyamayacağımı, artık geldiğim yolun daha uzak olduğunu fark ettim.

'Bişey' dedim.
Ama önemli değil ufak bişey.
Söylemeye bile değmez.
Gülerek gittin.

Nerden bileceksin daha dün gece,
O çok istediğin tek katlı evi rüyamda bitirdim.
Az öncede başıma yıkıldığını hayal ettim.
Olsun son kez güldün, o bile
Enkazda yaşamam için geçerli bir neden.
Yolun düşerse ben ordayım, tek katlı evimizde.