Son Bahar Yapraklar Şiiri - Faruk Avşar

Çısıldayan yağmur damlaları Diyarbakır'a yağınca
yaprak kadar masum bakan yüzündeki tebessümde
göz yaşlarım senin teninde ağlıyordu
ve her damla yağmurda son saatleri yaşarken sensiz can çekişiyordum.

Bir dolunaylı gecede ay seninle bakışırken
ben senin gözlerinde ışıldayan tüm yıldızları kıskanıyorum
sen sustukça bu şehir seni sayıklıyordu
sen sustukça gece buz tutan dağa dönüşüyordu

Sen sararmış papatya tarlası rengi olunca
Gökkuşağı renkler toplamı kadar bir gül bahçesine oluyordun
yine veda etme saatleri geldi korkular kabusu ruhumu sardı
ya gidersen ya gözlerine baktığımda sıcaklığında yoksun kalsam derdin.

Senden mahrum kalacak bu ellerim seni benden istese
korkuların azabını ve gazabını yaşıyorum dediğinde
Köle devri bitmiş sandığım bir anda karşıma çıkmak zorundamıydın
seni sevip son baharda kalbimin dallarından tek tek dökülüp
toprağa karışan yaprak olmak zorundamıydın.

Hani yıkılmamış tüm saltanatlar iktidarını biz yıkacaktık
hani başı dik onur savaşı verip özgürlük şarkıları biz söyleyecektik
hani ihanet süngüleri çirkin yüz ifadelerle sana bakacak alçaklıklara
sen saplayacaktın ne oldu bu söylenen sözlere. yoksa sendemi teslim oldun.
yoksa yer yüzen tüm kirlenmişliklerine sendemi kandın
ve tüm çirkin bakan yüzlere sendemi kirlendin sendemi yenik düştün...! !