Son Bahar Yağmurları Şiiri - Zafer Özkay

İlk defa son bahar yağmurlarıyla ıslandım,
Hem güzel, hem duygusal, hem de acı,
Çünkü hiç beni seven bir yarim olmadı,
Yalancı yardan başka.

Aslında güzeldir son bahar,
İki orman arasında takacaksın,
Cillop gibi bir kızı yürüyeceksin sonra,
Sararan yapraklar düşecek önüne ve yağmurlar başlayacak,
İşte o an dünyanın en mutlu insanı olacaksın.

Olacaksın ama aklında ve yüreğinde,
Korkular başlayacak terk edilme korkusu,
Yüreğin yanacak kor misali, midene kramplar girecek,
Günlerce uykusuz kalacak, göz yaşların durmayacak,
Hep içine akacak, akıtacaksın kimse seni ne anlayacak,
Ne de bilecek bir sır gibi saklayacaksın.

O zaman anlayacaksın insanların ne mal olduğunu,
O zaman göreceksin dünyanın kaç bucak olduğunu,
O zaman anlayacaksın nerede nasıl hata yaptığını,
Kafanı duvarlara vuracaksın ama iş işten geçmiş olacak.

Ve ve son bahar yağmurları sana,
Neler neler anlatacak yıllar sonra,
Bir geçmişe bakacaksın bir de aynada kendine,
Kendini tanıyamayacaksın, meyhanelerden çıkamayacaksın.

Artık aşk, gurur, nefret ve ölüm hep aklında,
Hep bir arada ve hep yüreğinde olacak,
Her son baharda her son bahar yağmurlarında,
Bir kere sevdin ama bin kere öleceksin,
Her defasında lanet edeceksin aşka,
En sonunda toprak olup gideceksin,
Bir son baharda ve yağmurlarla.

30 Ekim 2003