Son Bahar Şiiri - Galip Sarı

Yine yaşlı çınarın yaprakları,
dökülüyor dallarından.
Birer ikişer, caddelere sokaklara.
Çöpçüler her ağaran ilk ışıkla,
kovalarken onları ellerde süpürgeler.
Biri yakalansa, inadına baksana,
göklerden nazlanarak diğeri iner.
Sonra birlikte sonsuzluğa uçuşurlar.
Serin rüzgarın önünde buluşurlar.
Buraları, her yıl sessizce terk edip giden,
göçmen kuşlara özenircesine.
Ufukta silinip yavaşça giderler.
Arkasından dağlara ilk kar gelir.
Bilinmeyen ta uzak yerlerden.
Meltem bırakır yerini borana.
İlk soğuk rüzgar çatılarda eser.
Balkonlardan önce çiçekler yok olur.
Sonra sokaktan çocuklar çekilir.
Birden camları gizli bir el perdeler.
Tabiat yavaşça yalnızlığa terk edilir.
Ruhumda hüzünlü bir boşluk doğar.
Oysa ben baharı severim.
Yazı gülü. sümbülü.
Bahçemdeki laleyi, kırdaki papatyayı.
Yine mi sen geldin gönlümün tatsız rengi.
Tüm hüzünlerin annesi son bahar.