Kör kuyular,
Çıkmaz sokaklar derken;
Anlamlı hale gelir, tüm karanlıklar..
Renkler bile, anlamını yitirir;
Adeta, siyaha çalmaya başlar her şey..
Hayatın toz pembeliği,
Yerini sadece toz bulutlarına bırakır..
Koyuluklara gizlenir; sarı, mavi, yeşil..
Ve, rengarenk hayatlar..
Yaşlı bir ağacın asil dalları bile,
Gizlemeye yetmez, gövdesindeki kırışıklıkları..
Küçük bir kızın salıncağına,
Ev sahipliği yapar hale gelir, asırlar sonra..
Ve, yadigar kuşlara mesken olur,
Dallar arasındaki yuvalar..
Bir sır örtüsü kaplar;
Sonbaharın hüzün kokan çiçeklerini,
Kurumaya yüz tutan, soluk benizli yaprakları..
Yaşadıkça, yaşlanır insan..
Yaşlandıkça, yakasına yapışır;
Tüm yaşadıkları..
Bir yüzleşme,
Bir burun buruna gelme,
Hüküm sürer artık..
Ve o dakka, anlar ki insan;
Büyüdükçe küçülür..
Hatta, bebekliğinde bulur kendini..
Hayatın yorgunluğuyla,
Gözlerinin akı bile renk değiştirir;
Nefes nefese kalır ciğerler..
Ve son nefeslerin,
Eşsiz nidalarına gizlenir hayat..
Son kelimeler vurur kalbe,
Nefse inat..
Dilin ikrarı, kalbin tasdiğinde;
Anlam bulur, İlahiye İthaflar..
Ve tüm yaşamışlıklarıyla,
Devriliverir göz kapakları, masumca..
Artık, bilinmezlerle dolu,
Bir sonsuzluk serüveni başlar..
Ve boyun, kıldan ince gelir;
İlahi kudretin huzurunda...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta