Son Ayrılık Şiiri - Ömer Dengiz

Beyaz bir akşamda maziye daldım yine
Acı bir hıçkırık döküldü içime
Soğuk parke taşları ıslak ve kimsesizdi
Her dakika bir anım belirirdi gözümde
Çıkmaz sokak sonunda bir ömür hikâyesi
Dün neler hissettim, bugün nerelerdeyim
Bu ıssız yolculukta debelenmekteyim
Hani parlak ve ılık bir sabah güneşiyle
El ele yürüyorduk.
Huzura sımsıkı sarılıp saadete göz kırpıyorduk.
Yeşil vadi boyunca çiçek bahçelerinde
Uçan şen kuşlar cıvıldıyorken
Yalın ayak çimlerde ikimiz koşuyorken
Zaman dursun diyorduk, bu cennet bizi ebedi sarsın
Ayva sarı olmasın, nar asla kızarmasın.
Hüzün bahçelerine dönüp sarı yapraklar
Çil çil altınlar gibi akıp nehre gitmesin…
Derken acı sonbahar yeli alıp götürür bizi
Yalnızlık bir kaderdir, dizlerdeki her sızı,
Hatırlatır bize hep o hazin sonumuzu.
Bulutlar kızarmış kurşun renkli dağlarda..
Artık güneş görünmez, karanlık hep karanlık
Bir sala okunuyor, hüzün veriyor ruha
Hicran vakti gelmişse çare yok son ayrılığa…