Son Ay Şiiri - Tevfik Mengüllüoğlu

Son Ay düştü denize
Boğazımda Boğulan suyun
sesine uyanıyorum.
Benim yaşımda bir su
çırpınışlar içerisinde kalbim,
dengemi kaybediyorum
düşecek gibi oluyor mutlarım.
Ölüsüne ağıt yakılan
vatan sıcaklığında
bir sevgili geliyor;
anıları toprak gibi esmer
düşleri deniz gibi mavi
bir yüreğe kıyacak kadar güzel,
kızıla çaldı çalacak ayazın rengi
sabah ekspresine atlıyor gece
koynunda ben
bir beşik gibi sallanıyor düşlerim
imgelerden istasyonlar kuruyorum
seni özlediğim her yerde
ama sen yoksun!
Benim Ülkemsin
Yollarında kaybolduğum.
Göçmen duygularımın
Sığındığı taşra memleketim
Neredesin? Ben çoğaldıkça
Büyüyor ellerin.
Avuçlarından su içmeye başlıyor
Çocukluğum.
Ama sen yoksun!