Son Aşk Şiiri - Ercan Keskin

Ben sensiz saymadım,
Geçen onca yılı,
Yaşamadım.
Ben seninle var oldum,
Kendimi buldum,
O hüzünlü bakışlarında,
Titrek sesinde.
Ben evrende toz zerresi kadar değersizken;
Seninle bütünün bir parçası oldum.
Ben küllerinden yaratılan bir efsane oldum aşk yolunda
Dönüşü yok bu yolculuğun
Ya hep ya hiç
Yıllar sonra yaşlı bedenimde
Nemli gözlerle anımsadıkça
Bu son heyecanı
Yaşamak için bir daha
Her şeyimi verircesine coşkulu
Ama nafile
Sen benim son yolculuğum sun
Kaçak bir yolcuyum aşk treninde
El salladıkça buğulu geçmişime
Asırlarca uzak gelir
O eski aşklarla kadeh tokuşturduğum an
Sen benim son yolculuğum sun
Aşk denizinde
Dönüşü yok gemileri yaktım
Issız adalara yol aldım seninle
Bu satırlara nokta koyduğumda
Ağladım,ağladım...
Zamansız geldi bana aşklarım
Yaşanmamış yıllarım,
Sen benim son yolculuğum-sun,
Son görümlüğümsün,
Şu saçma sapan yaşam oyununun
Final sahnesinde son tiradımsın.
Olmak ya da olmamak işte bütün mesele bu
Dedirten
Sen benim son umudumsun,
Kurak yazlarda yağmur tanesine hasret;
Kır çiçeklerinin Tanrı'ya yakarması,
Yalnızlığın kuytu gölgesinde
Bana öyle geliyor ki;
Sen benim ilk ve son aşkımsın
Zamansız.