Son Arzu Şiiri - Mustafa Tekin

fırtınanın habercisi rüzgar esiyordu üstünde denizin
bulutlar eskortluğunu yapıyordu sanki güneşin
şimşekler çaktı etraf aydınlandı bir anda
bir garibin içi cız etti yedi odalı bir handa
bu garibin çilesi varmış aşk diye
çare diye gidermiş her akşam meyhaneye
öleceğini sanırmış bir gün hasretinden sılanın
fark edememiş nasıl geçtiğini yılların
bir kere anlamıştı nasıl bir şey olduğunu aşkın
son yudumunuda hırsla içti sinekli şarabın
çıldırdı bir anda hakim olamadı kendine
haykırmaya başladı doladığı şarkıyı diline
bir yatak vardı köşede yapılmıştı samandan
hesap sorarcasına atıyordu kendini zamandan
alamıyordu kendini düşünmekten yarını
gücü kalmamıştı çekmekten hasretin kahrını
doğruldu yataktan son gücü ile
yaktı sigarasını şöminenin közü ile
kafaya koymuştu gidecekti yarine
böyle hasret çekmektense sıkacaktı beynine
yatağın altından bir kağıt çıkardı birde kalem
derdinden sanki olmuştu verem
mektuba seni seviyorum diye başladı
yazamadı başka bir şey kağıdı ikiye katladı
çekmeceden çıkardı tabancasını taktı beline
arkasına bile bakmadan daldı geceye
elindeki mektubu soktu koynuna
ölmek borç gibiydi artık boynuna

yosun kokusu geliyordu yarin saçından
mektubu veremedi utancından
boynunu eğip olmaz dedi yar
bir garip ölcekmiş kime zarar

akşam oldu bir mum yaktı odasında
ne var ne yok silmek istedi hafızasında
belindeki silahı çıkartip masaya koydu
artık son sigarasını içiyordu
silahı alıp dayadı kafasına
dönüp bakmadı bir an arkasına
parmağı zorlamaya başladı tetiği
artık bulmuştu istediği sessizliği......
yasını tutmaya başlamıştı kadehi ilk saniyesinde ölümünün
birisi açık birisi kapalıydı gözünün

sabah oldu polisler sardı dört bir yanı
ne arayanı çıktı ne de soranı
koynundaki mektubu tutmuş sol eliyle
odayı kan kokusu bürümüş son nefesiyle
bir kara sevda için vurdu kendini
mektubun yarine verilnesiydi son ARZU'su