Son Arya Şiiri - Naime Özeren

Gece, fısıldıyor kulağıma
“Hadi yaz!” diyor “Durma…”
“Bir başlasan, dizilecek sözcükler art arda”
Olmuyor…
Elim kalemime gitmiyor bir türlü
Şizofren tümceler dolanıyor dilime
Memeleri sızlayan kadınlar geliyor usuma
Kucağında ölü çocuğuyla…
Ellerinin kınası solmadan
Umutlarını, sevdalarını
Gömer toprağa gelinler, kızlar
Bu coğrafyada…
Mehmedim sınır ötesinde
Donuyor dudaklarında son bir gülüş
Elinde yarım kalıyor mektubu
Vatan uğruna…
Ve Babasız Çocuklar Korosu
Bir şarkı tutturuyorlar, tek sözcüklü
Söylüyorlar son aryalarını, yürekçe :
“Baba, baba, babaaaa…”
Kimse duymuyor, kimse görmüyor
Hayret!...
Biz ne zaman bu kadar sağır ve kör olduk?
Hep öyle miydik yoksa?...
Çocukların kor alev gözlerinde
Akmayı unutuyor, son iki damla…

Son son son…
Ne menemdir bu son denen şey
Son mektup, son bir söz, son arya
Fakat ölüm kadar gerçek
Ölüm kadar soğuk ve kapkara…