Son Araç Şiiri - Süleyman Muamma

Bu gecede mesaiye kaldım.
Hızlı adımlarla son araca yürüyordum.
Sanki insanlar beni seyrediyormuş gibi,
Dikkatli bir şekilde, son araca yürüyordum.

İstanbul trafiği gibi yollar kalabalık,
İnsanlar geçit vermiyor, tozdan gözlerim bulanık,
Karadeniz'in liman şehri, soğuk ve karanlık gecesinde,
Ani reflekslerle, son araca yürüyorum.

Bir dakikadan az zamanım kalmıştı.
Koşmalıydım artık diyerek, hareketlendim.
Uzaktan görmüştüm ki, gidiyordu
Tüm gücümle son araca koşuyordum.

Bağırıyordum arkasından "bekle beni" diye,
Duyan yoktu galiba, hızlı bir süratla gidiyordu.
İlerideki kırmızı ışığın yandığını farkettiğimde,
Vazgeçmeden son araca koşuyordum.

Nefes nefese kalmıştım, son aracın içinde
Bana bakıyorlardı şaşkınca, son aracın sakinleri,
Derinden dört kere nefes alıp verdikten sonra,
"Bir kişi alır mısınız" deyerek arka taraftaki boş yere oturdum.

Son araçtan inmiştim, ey güzel fani.
Üst geçide yöneldim, denize doğru bir bakış attım.
Denizin üzerindeki süzülen uçağa bakarak,
Son aracın arkasından el salladım...

19:21 22.10.2013