Son Akşam İçkisi Şiiri - Ahmet Kenan Çiftçi

Bir şiir esintisi
Sanırsın padişah sofrası gibiydi
Sazlar çokca meyveler ve şerbetler
Üzgündüm ben yinede sevinemedim
Zordu yaşamak bir yetim gülüşünde
Duymak duymak istiyordum son sözünü
O kutlu sevgilinin bizi bırakıp gidişini
Saymadım ne kadar zaman oldu ben sadece bekledim
Eskiden ateşle yaklaşırdım hep o dosta
Bir mum ışığı gibi aydınlatırdı beni devamlı
Gülerdim onun zamanında oynardım
Birazda mutluydum zararsızca kimseye
Çok kişi rahatsız oldu sessizliğimizden ve rahat bırakmadılar
Yaptıkları hoş değildi fakat umursamadılar
Çok fazla sınadılar bizleri bizler kaybedendik zaten
Kaderin gülmediği bu garipler ve biz aynı kişiydik
Makus talihimiz bir yalan gibi heder oldu bizlere
Hedefler ve sebepler işte bu ikisi
Bela olmuştu başımıza gitmiyorduda
Derdini anlatamayan bir divane olmuştum
Sevenler buluşuyordu sahilde ve kumsalda
Ellerinde içkiler ve şerbetler dışarıda bolca müzik
Biz kalakaldık içeride ve bir tarafımız yarım
Boşluklar içinde karanlıkta kalmıştık
Sevdiklerimiz bir bir gömülürken elimiz bağlıydı
Yelkenleri denize açtığımda kimsem yoktu yanımda
Acımasız bir sevdaya yelken açmıştım tek başına
Kimseye açıklamadım bu arkadaşlığımızı birazda ağlarken
Ve nefsim tükendi nefesim kesildi
Bambaşka hayatlar yaşanıyordu zihnimde
Durduramıyordum bunu elimden gelmiyordu
Seher yeli sarı çiçekler vesair birde rüzgar
Hoş görün artık beni ben gidiyordum
Lale,sümbül birde yasemin
Birçok hediye gelmişti cenazeme ben artık meftaydım
Gülemiyordum lavinya baş ucumda
Ve bazen elveda demek gerekir insana yakışır derecede
İşte o gün geldi sayın insanlar ben gidiyordum
Elimde son şarabım denize bakıyorum
Ve şarap boğazımı yakıyor çünkü azrailin kadehini içiyorum
Pes ediyorum ey dost son kadehte seni anıyorum...