Son Ağıt Şiiri - Gülhan Özkara

Bebekken ağlamışım ben
Ailemden ayrı kaldığım
Uzak gurbet köşelerinde
Üniversite kampüsünün kandininde
Çay ve sigara içerken
Yalnız masa ve sandalyelerde
Ağladım
Bir de ilk gençliğimde
Bir milliyetçi cephe kuruldu
Aslantaş Barajı için Çukurova'da
Mustafabeyli'de toplandılar
Karatepe'ye hareket etmeden
Turhan Feyzioğlu'ndan
Alparslan Türkeş'e kadar
Erbakan dahil
Bir insan denizi
Bir araba seli
Sevincimden ağladım
Bu memleket sahipsiz değil diye
Sonradan bir de
Benden iki yaş büyük
Hukukçu abimin
Ölümüne ağladım
Birer kriz halinde birkaç
Artık ağlasam bile
Gözümden yaş gelmiyordu
Bir iki şey perhizi bozdu
Ne ayet ne hadis ne sûre
Din ağlatmıyordu artık beni
Nihayet bir sahibi vardı dinin
Emin ellerdeydi yani
Ömer ölür, Osman ölür, Ali
Allah ölmezdi
Beni çok daha fazla
Merhamete şayan
Nahif, kırılgan
Cenub'da Türkmen oymaklarının
Çöküşü ağlattı beni
İşte bu en büyük derde
İki türkü ile yandım
Biri Karacaoğlan'ın
"Yeşil başlı gövel ördeğin" sazı
Öbürü hem sazı hem de sözü ile
"Ağ gelin"
En son buna ağladım
Buna ağlarım
Ne türkümüz kaldı ne biz
Ne Körfez kaldı ne Akdeniz
Ona ağlarım
7 Temmuz 2014