Son'a... Şiiri - Bilal İlhami Köksal

Kalbimin ortasında sonlar biriktiriyorum.
On, onbeş tane cümle ve bilmem kaç tane kelimem var uzunca bir şiir için.
Bunu da içime atıyorum
Hiçe sayıyorum akşam rüzgarlarında savrulan saçlarının her telini
Ve hiçbir şeye benzetemediğim gözlerinin taze İstanbul yeşilini…

Ne çare ki olamadın sen de aşkın kısalığına bir nefes
Ne yazık ki senle ben olamadık
O kadar ağırmış ki bazı kelimeler
Biz diye bir aşkı öldürdü
Ve biz bu ölüşü günlerce seyrettik…
Bakışımız
Gülüşümüz
Rüzgarımız
Vapurumuz
Şiirimiz
Şarkımız
Yeşilimiz
Kahverengimiz
Hatta elimizdeki sigaramız can çekişirken
Üstümüze almaktan korktuk bir aşk cinayetini.
Ve itiraf ediyorum biz günlerce bir aşkın ölüşünü seyrettik!
Suçu yalnız sana atsam
Seni bu kadar çok seven bende hiç kusur yok mudur?
Yok kendi payıma alsam hepsini
Korkarım bu kalbime attığım sonlar beni öldürür

Şimdi git
Bütün hatıralar bende kalsın
Sen hiç bir şey alma ben’den giderken
Madem ki her aşkın sonunda var bu gözyaşı denen ıslaklık
Bırak o da benden olsun

‘’Son’a’’ diye bir şiirin son cümlesi olacaktın sen
Adın yalana çıkmış
Sevilmeyi ve son olmayı hiç hak etmeyen….

Gururum elvermedi…