Anladım Bu Son Şiiri - Osman Söylemez

Yanındayken mevsim nedir bilmem
Hangi toprağı sürsem; bahar fışkırır
Hangi çiceği koparsam; yenisi açılır
Hangi sabaha uyansam; seni çağırır
Yandayken evren seninle yankılanır
Hangi yana dönsem; seninle canlanır

Söyle güzel! nerden geldin bu kuru tahtıma
Yorgun kanatların hangi diyarı meyleder
Hangi alaca ırmaklardan akıp geldin bahtıma
Garip enkaz soframdan canın ne diler
Söyle bana! nerden bulaştın siyahıma
Işıltılı ruhun karanlığımdan ne ister

Şehvet zincincirleri yeniden kırılmamalı
Yeniden titreyemem hasret dallarında
Hangi ütopyadan kopup geldin dünyama
Sol elimde kurumamış bir avuç hicranım
Sağ elimde parçalanmış bir kalbin ahı
Kusura bakma güzelim; kapım bir tek ona aralı

Hangi garip görür şu köhne ıssızlığımı
Şimdi seni sevmek bir serçenin gözyaşı
Hani zümrüdüanka, nerde o kaf dağı
Yoksul masallar anlatamaz narin bakışını
Cehennem bile görmedi böyle bir yangını
Nerdesin sevdiğim bu gönül sende kalalı

Ben rüzgar değilim; uzanamam diyarına
Ben yağmur değilim; dokunamam yaşına
Bu sevda göklerden bir ateş
Yaklaştıkça damarlarımda kaynar
Sevdikçe yeryüzünden özlemim taşar
Bu sevda; iki yürekte iki ayrı keşmekeş

Söyle bana! nerden geldin bu sefil yazgıma
O zülfün o endamın hangi müjdenin habercisidir
Nerden kondun kuruyan toprağıma
Bu mehru vaziyetin, bu filiz kimin eseridir
Söyle bana! nerden geldin gönül yarama
Bu güzellik hangi hülyaların bedelidir

Gölgelerden borç edindim siyah gözlerini
Büyülü sulardan esrarlı kuytulara gizledim
Alkımlardan, yaldızlardan bilirim ılık tenini
Bu sen misin şimdi tanyerime açan
Söyle bana! hiç mi hissedemezsin sevgimi
İrkilen yapraklardan bile yudumlarken sesini

Ben bir muamma değilim; kaybettim sırlarımı
Ben alalade gecelerin mahfuz karanlığıyım
Ben derya degilim; kuruttular ırmağımı
Zamanı kuma gömdüm; sakladım anılarımı
Ben arda kalan hüzünlerin tutsağıyım
Bilemezsin bir şehir serabını aradığımı

Söyle bana! yine de varır mıyım o ebedi mutluluğa
Yeniden güler miyim; can verir misin suyuma
Bunca yıla hürmet gelir misin son umudumda
Son kez görür müyüm seni; rastgele bir sokakta
Söyle bana! daha alışamazken bir soluk uzağına
Şimdi nasıl dayanırım bir afet yokluğuna

Rüyalar hiç utanmamıştı böylesine
Umarsız kalmazdı hiç korkular
Hangi pusatla vurdun gönül kalesine
Şaşırdı kaldı bütün arzular
Ezasız girdin bir ömür bahçesine
Ne vedalar kaldı ne de uykular