Bünyem ve Dünyam Şiiri - Murat Akgündüz

Kar altında kalmış bir şehir gibi, şair kesilmiş seni anlatıyorlar;
İçime işlenmiş halı desenleri, elimden tutan kapı kolları, dünyaya açılan tek pencerem ve fısıldayıp duran duvarlar,
Oturmuş seni anlatıyor iki odalı soğuk yalnızlığım.

Seninle martı uçuştururken kopan bilekliğin bakıyor yüzüme,
Tamir etmeye fırsatım olmadı.
Senden sonra ritmi bozulmuş yüreğimi tamir edemedim daha.

Seninle içtiğimiz o son sigaranın, çakmağı duruyor masanın kenarında,
İçimin yangınları yetmiyormuş gibi, dışımı da mı yakmamı istiyorsun?
Bari onu bırakmasaydın ardında.

Biletleri kalmış cüzdanımda, en son gittiğimiz o tiyatro oyununun.
Oyun içinde oyun var içimde, kendimi hangi duygunun esaretine bırakayım?
Bilemiyorum bit türlü.
Sonunu bilerek ve isteyerek sevdik, anlaşarak ayrıldık en nihayetinde.

Tüm söylenenleri bırak bir kenara, seninle yaptıklarımız önemliydi bir tek.
Ve zaten artık sana yetiştirecek, ne sesim kaldı, ne de takatim.
Şaka maka gidiyorum bu kentten.

Ve gitmek tabiri, hiç bu kadar vuku bulamamıştı,
İçimde, bedenimde ve ruhumda
Diken diken tellerim, hiç bu kadar acı dolu hıçkırıklar dökmemişti içim.

Betonundan kaçırılmış bir binanın, ilk doğal felakette uğradığı yıkım,
Kontrolü eksik yapılmış bir gıdanın, yan etkisi gidişin.
Bünyem ve dünyam birbirine, dar gelen iki farklı hane şimdilerde.

Hep sendin giden.
Ve tam alıştım derken gitmelerine,
Kendi ellerimle uğurlarken seni ayrılığa
Bu kez ben de gidiyorum bu kentten.
Asıl katlanılmaz olana düşmüşüm, farkında bile olmadan.
Kaç saat geçti, valizimi toparlamaya varmıyor elim
Hala bıraktığın yerde, bıraktığın gibiyim.

Neymiş?
Erkekler ağlamazmış, üç gündür ağlıyorum oysa.
Üstünden geçiyorum, altından kan geçen köprülerin
Kökünden koparılmış insan yığınları akıyor, başlarında büyük baş köpekler havlıyor.

Kıyametim oldun sen.
Ne gidebiliyorum, ne de kalabiliyorum.
Aşkın arafında kalmış bir ariften farkım yok.
Cezam buymuş demek, çekmem gereken.
Biraz uzak belki, çokça da erken.

Neyse ki, ölümden sonra dirilişedir inancımız, öbür taraf diye bir yere, kavuşabileceğimiz.
İşte o zaman acımız diner belki,
Sonuçta sonu olduğunu bilerek yaşadık, ve isteyerek öldük biz.