Son Şiiri - Ceyhun Kuburlu

Ve neresinden başlarsak başlayalım
Yeni aşkların,
İster göz ucu bakışmalarıyla başlasın tüm sevdalar
İster bir merhabayla
Ya da düşen kitaplarda
O ilk yaz cemresinin toprakta bıraktığı kokuyu bulamıyor insan
O ipe sapa gelmez bahanelerin
Tadıda yok hiçbir yalanda
Hiçbir mevsim dönüşü; yağmurlarını kaldıramıyor yürek
Bir gül, bir güneş sızıntısı kalıyor
Geçmişin yansımalarında
Sessiz ve derinden
Soğuk bir mevsim daha yaklaşıyor hayata dair
Hepsi bu...
Hepsi bu...

Ve giderken küçük bir tebessümle selamlamak miş’li geçmiş mevsimleri,
Tüm yankıların anıldığı gün batımı semesına dönüyor dingin suların gövdesinde.
Ve alışıyor insan sessiz, dingin
Ama yorgun yalnızlığına...
Alışıyor
Koskoca bir mevsim daha...
Ve koca bir çınar nasıl ömür tüketiyorsa toprağın kuytusunda,
Aşklarda önce yapraklarını sonra dallarını bırakıyor
Bilinsiz bir gururun ortasına...
Ozetlemek gerekirse “o günler” diye başladığımız anıları
Gözlerimizden düşen pırıltılarda aramalıyız güzelliğini,
Ve yarası bizde kalan tüm mektupların
Sonunu bir kez daha okumalıyız,
Bir mutluluk sisinde...

İstanbul (Üsküdar)
Aralık 2002