Somutlaşınca Erir Tüm Tanrıçalar

Somutlaşınca erir tüm tanrıçalar...
Somutlaşma sakın!
Kanatlarında hüzünlü bir şarkının melodileri yankılanmalı,
gözlerinden süzülen kana, aşkın tarihi yazılmalı!

Somutlaşınca erir tüm tanrıçalar...
Avuçlarında biriken kana iyi bak!
Nasıl da kanar kalbin üzerine düşen mateme inat!
Nasıl soğuk bir rüzgar çarpar da yüzüne anlamsızlaşır tüm kelimeler...

Somutlaşınca erir tüm tanrıçalar...
Ve cehenneme gül ağacı dikmeye çalışmak
değil midir sanki sevdalanmak?

Somutlaşınca erir tüm tanrıçalar...
Sesin,manasız bir küfür olur artık geceye inat...
Dudakların sana, ellerin dudaklarına yasak...
Yaktığın mumlar, durmadan avuçlarına damlar...
Olabildiğince uzak bir ülkeye yıldırım düşer...
Kimsesiz yıldırımlar yağmurlarla öpüşürler uzun uzun...
Dudaklarında yalnızca avuçlarına damlattığın mumun buruk tadı kalır...
Ve tanrıçalar soru sormazlar...

Somutlaşınca erir tüm tanrıçalar...
Artık tüm cümlelerin baş harfleri küçük,
tüm sokakların sonu çıkmazdır...
Hıncın, çıkartılamayacak kadar büyüktür...
Sen çıkartmaya çalıştıkça, kör bir bıçak gibi keser içini...
Yalnızlığına küfredersin, uzun uzun...

Somutlaşınca erir tüm tanrıçalar...
Kanatlarındaki büyülü ışıltıyı kaybetme sakın!
Somutlaşınca erir tüm tanrıçalar...
İçimdeki tanrıçalığına dokunma sakın!