Somut Ve Soyut Şiiri - Semiha Ay

Bügün öleceğimi bilsem
Ve yatağımda kendimi karanlığa versem,
Karanlıklar örtse bedenimi
Sonra bir yokuştan aşağı insem
Ve karşımda sen olsan

Sen dediğim;
Bilmediğim biri
Beklemeyi unuttuğum
Belkide hiç görmeyeceğim biri

Görmeyi ümit ettiğim bir şekil değil aslında
Sevgiyi
Saflığı
Dürüstlüğü
Ve nice güzelliği bedenime sarıverecek bir araçtı.

Ölümün güzelliğiylemi karşılaşmak..!
Hayır bu umutsuz
Karanlık dünyada başladığım işi bitirmek
Ve o güzelliği yaşatmak istiyorum.
Hayallerim dolmadı
Ümitlerim bitmedi daha
Bitmiş olsaydı
Yatağımda düşler kaplamazdı düşüncelerimi
Ve rüyalar keşfetmezdi her gece kafamı

Beynimi kemiren hislerim var aslında
Belki deneylere konu olmayacak derecede soyut olmayabilir
Kanıtlanmayabilir ama;
Kalbimin baskısı esir alıyor beni

Söyleyebilirim
Ve söylüyorum özgürce hissettiklerimi kendime
Ben yaprağımı sizden önce dökecem
Köklerim güçlü sarılacak toprağa
Yani ben
Daha çok hissedeceğim toprağı
Daha çok içime çekeceğim beni büyüten suyu
Ve ben daha çok alacağım güneşin kamaştıran ışığını
Dilerim geç olmadan anlarsınız
Somut olan herşeyin bir araç olduğunu
Ruhumuzu Kavuşturan Bir Parça Olduğunu