Sömürge Çocukları... Şiiri - Kemal Yavuz

Açıldı uyku sersemi pencere kanatları.
Yaşanmışlığın özlenen kalıntıları yansımakta
camın aynasından.
Işık parıltıları okullu çocuk siluetleriyle oynaşmakta.
İmreniyorum güleç yüzlü çocuklara, seyrederken...

Daha dün kandırılmış çocukları görmüşken,
Hantal bir ağıt serpiştirerek medyun dudak uçlarımdan
Çocuklardan saygı istiyorum sevgi vadederek...

Bu kadar çok iyimserliği nasıl öğrenmiş olabilirim,
bilemiyorum...

Çok kafa yormuşumdur umursamasız doğurganlıklara
/doğurulan her yeni umursamasızlığa./
ufacık da olsa bir saygınlık kalmadı
sevinçleri gözümde gülümseyen
çocukluktan geriye...

Oysa bir köy var gözlerimde saklı
ve korkularıma annemin gece yarısı tesellileri,
ezbere bildiğim anne şarkıları
ve her biri bir başka umut vadeden yılların büyüttüğü
kavak yelleri
ve daha neler neler...
Kurudu zeytin dalları,
dünya kurudu...
Sömürge çocuklarına
kalmadı bir şey...