Sömürge Beden Şiiri - Mehdi Korkmaz

Bir yıkım
Bir kaybediş
Bir son
Bir başlangıç daha başlıyor
Yeni bir başlangıca
Yeni bir sona…..
Uzak,
Terkedilmiş antik bir ülkeye
Hapsediliyor anılar yine.
Yine bir hazan filizleniyor
Kaybolmuş bir ruhun bozkırında…..
Kimi sevsem
Bir ağudur akıyor gözlerimden,
Kime sevilsem
Bir duyulmaz figandır kopuyor yüreğinden..
Kendime bile yetemiyorken kendim
Aşk namına parselleniyor ruhum, bedenim.
Sevilirken bağımlısı oluyorum birilerinin
Bağlısı değil ne tuhaf.
Tütün oluyorum belki
Zehirlerken dost ferahlığı yaşatan;
Yan etkisi ölüme yol açan bir derman…
Yalnızlığımı başka bir yalnızlıkla
Buluşturmak isterken
Yalancı kalabalıklarda küfleniyor
Kimsesizliğimiz
Her yeni aşkla….
Aşk
Taşkın bir nehrin coşkusunu taşıyor
Kalbinden fışkırırken doğanın.
Bir yandan koparırken
Diğerine yığıyor acıları
Sevinçleri,
Kaybederken ilk anki heyecanını…
Ve taraflardan birine
Kaybetmek kalıyor bir parçasını
Diğerineyse yığınla keder
Ruhuna çarpmış…
O sömürgen yolculuğun ardından….

30/11/2005