Soluyorken Bir Aşk Şiiri - Siraç Altındağ

Âşık etti gözlerin seni ilk gördüğümde
Daldım o gözlerine hep düşledim düşümde
Bilinmezlere koştum kara sevda peşinde
Atmaz oldu vah kalbim, yorulmuştur belki de.

Kaç gündür görmedim bak çetelen elimde
Kopamıyorum hiç senden bak yüreğim elinde
Ver gönlümü gideyim bu diyardan belki de
Hasretinden öleyim belki sahra çölünde

Değilim aşkından emin, suç var mı ki bende
Görmedim hiç kendimi arıyorken kalbinde
Umutsuzluk hüzünler hep birikti kalbimde
Gel artık diyemem ki duymuyorken sen de

Bir gece kabusumda ölüyorken aşkından
Karanlıklara sarılıp boğuluyordum kahrımdan
Kapıların kapalıydı hep demirden duvardan
Bir kez olsun çıkmadın o eşikten dışarıdan

Ey Amazon gözlü melek ne istersin bu candan
Eğer alacaksan canımı gel vereyim aşkından
Ayrılır zaten sensiz bu bedenim bu candan
Sen gelmezsen bile ben ölürüm aşkından

Bakma bana hiç öyle bilemezsin sen beni
Hiçbir günüm geçmedi düşünmeden ben seni
Bir gül solar içimde unutunca sen beni
Bir ölüm böyle olur göremezsem ben seni

Zaten aramazsın üzülmezsin bana hiç
Ama insan sevince görmüyor ki sanki hiç
Mutlu sayar mı kendini ölmedikçe her gün hiç?
Yaşarsa da ne lazım yanıyorken her gün iç.

-Siraç Altındağ