Kapkaranlıkta bir oda,
Kuşatılmış dört bir yandan.
İçimde bir mum yandı, korkaraktan,
Titriyor, yorgun bir soluk misali.
Sanki yeniden bir güneş doğuyor,
Sonu gelmeyen yankılar içinden.
Küllerinden arınan közler misali,
Ak ve kara birbirinden ayrılıyor.
Oysa sanki bir illüzyon,
Hiç kimse kıpırdamıyor...
Kayıt Tarihi : 10.10.2025 18:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bazen hiçbir şey güzel ya da çirkin değildir. Her şey insana aynı gelir. Umudun mum ışığı içimizdeki depresif karanlıkta yanarken ve belki de dışımdaki karanlık çaresizliğe ışık sağlarken yorulur...Onu da anlamak lazım. Bu ışık yıldızlar gibidir. Sonsuzluk gibi görünse de bizlere elbet bir gün söner ama bir şekilde bir başka yerde hala ışık vardır bir yerlerde. Bir illüzyondayız. Kötülük ve karanlık da sonsuzmuş gibi geliyor ama bitiyor, iyilik ve güzel aydınlık da aynı şekilde. Oysa ikisi de sürekli bir yerlerde dans edip duruyor. İyi ki varsınız. Varolun!
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!