Soluk Kesiyorduk Yalnızlığın Son Karesinde

soluk kesiyorduk yalnızlığın son karesinde
ensemde kendime adanmış anların soğuk nefesi
kaygı deminde paşa çayı
asfaltta sokak kopeği bobi
aralık sonu istanbul hatırası

yolumuza eğiliyordu ahşap evler
adımlar birbir tükeniyordu
bobi asfaltta uyuyordu
benden uzakta birileri
beni benden söküyordu

kahverengi gözlerinde hüznün
hep o benden uzaktaki sahillerin
paha biçilmez güzelliği
kahverengi gözlerinde bobinin
sevgi mahrumiyeti

kadıköy'ün ara sokakları vardı
tatlı avlular, limon ağaçlı bahçeler
lavanta kokuları, bakkal efendiler
sarmanlar, tekirler, bobiler
kırık yürekler...

sandım düş görüyordum
eğiliyordum yere, elimi uzatıyordum
bu nasıl uykudur bobi diyordum nasıl
hareketsiz halini anlayıp
hüngür hüngür ağlıyordum

kesik kesik soluyordum işte
"rol kesiyorduk" diyordum "ama rol kesiyorduk"
az kalmıştı şana, şöhrete, ödüle
nasıl heybetliydik dikilirken yanyana
soluk kesiyorduk yalnızlığın son karesinde

hüznüne sarmalayarak bedenimi ılık rüzgarın
kendimi yokuşa vuruyordum
hareketsiz halini anlayıp
hüngür hüngür ağlıyordum

buz kesiyordu yürekleri insanların şehrin son perdesinde
bir bobi bir gencadam bir de yaşam
aralık sonu istanbul hatırası
soluk kesiyorduk yalnızlığın son karesinde