Yine parktaydı soluk benizli adam
avuçlarına koyduğu ekmek kırıntılarını
her zamanki gibi kuşlara pay eder
onları seyreder geçmişe dalardı
yangınlarla geçmişti ömrü, hep yalnızdı
Soluk soluğa yaşardı hiç gülümsemezdi
belliki bir şeyler vardı gülümsemeyi unutturan
eski sevdalarımıydı yüzüne vuran üzünç
Bazen usul usul sessizce etrafı süzerek
gizlice dökülen yaşları siler buğulu gözlerinden
yüreğinde hep pişmanlıkların izi yüzüne yansıyan
Geride kalan ne varsa soluktur şimdi titreyen elleri gibi.
Kayıt Tarihi : 9.6.2015 22:56:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!