en aç kaldığım zamanlarda bile hayranlıkla düşerim genç kızların karanfil kokan ağızlarının içine en aşksız yaşadığım anda bile renksiz zamanın resmini çizerim gözlerinin içine kirpiklerin dahi kıskanır göz kapaklarını yan bakar bana hiç tanımadığım insanlar kışın sarılarak ısıtsak üşüyen bedenimizi ağaçlar boynunu bükmeden gölgemizde uyusa hiç nefes almasak dahi yani ölsek anlamsızca soluğu ormanda alırdık sevgilim soluğu toprakta
Her an yanıbaşımda yatmasaydı
Ben bu yükü taşıyamazdım
Sevinçlerime biraz hüzün katan odur
En çaresiz anımda
Issız bir dere kenarını
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta