Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Hepimizin hafızalarımızda yerini koruyan o, üzücü olayı ve şehitleri güzel bir şiirle yad edip paylaştığınız için teşekkürler Ali Rıza Bey, Yüreğinize sağlık. Saygıyla.
Dünyanın her yerinde ırkçı ve faşizanca düşüncelere sahip yüzbinlerce insan yaşaıyor ve bu insanlar gün geçtikçe çığ gibi büuüyor. Kafatsaçı anlayaışın sona ereceğinide hiç düşünemiyorum inanın üstadım .
Kutluyorum duyarlı yüreğinizi ve kaleminizi. 1993 yılı 29 mayıs akşamına döndürdü dizeleriniz bizleri.
Saygılarımla
Irkçılık hoyratça kol gezerse dünyamızda,
taşkınlıklar süregelir akla hayale sığmayacak bir halde bir olayın akabilinde...
insan sevgisini arama sakın kendinden başka birini sevebilsin ucundan da olsa...
Bu vesile ile gündeme gelen dizelerde, bahsi geçen ailelerimize, başsağlığı diliyorum daha dün olmuş gibi... Bu arada başta yakınları olmak üzere bizlere de Allah'ım sabırlar versin!..
Kutlarım o güzelim yüreğinizi Sevgili Hocam...
Sevgilerimle.
Gökmen Yılmaz ERDEM
MAZLUMLARI YAD EDEN YÜREK DERT GÖRMESİN.
TEBRİKLER.
KİLİS'TEN BORABOY'A ON PUAN.
SELAM VE DUA İLE.
başlığı görür görmez bana bize yabancı olmadığını ve tarihin sayfalarına düşmüş ama hala da devam eden bir sancı olduğunu hissettim. Ne yazık !
Şiirin hikayesi de bence mantıklı ve faydalı olmuş. Zira adı zikredilen ülkede naha nice masum insanın canına kıyıldı ama çoğu medyaya yansımadan kapaklandı kamufle edildi. Ülkemde dahi vaziyet çok zaman böyle.
Sayın Ali Rıza ATASOY şair olmanın ilk sorumluğu olan duygusallık ve en önemli nokta olan toplumla içiçe yaşama cihetini bu şiirle ve evvelce de okuduğumuz şiirleriyle her demde bizlere kanıtlamakta. Şiire biçim olarak diyecek zaten sözüm yok. Hem hece hem uslup hemde kafiyeler ve kafiye ile redifler arasında ki tutum açısından mükemmel bir çalışma. Bu teknik kabiliyete şiirde ki mana kuvveti de eklenince harika bir eser çıkmış ortaya.
Değerli büyüğüm Ali Rıza beyi canu gönülden tebrik ediyor bu ve buna benzer elim olayların yaşanmamasını dileyerek selamlarımı sunuyorum....
Mustafa Çelebi ÇETİNKAYA
Irkçılığı lanetliyor, Allah'ın kullarını Yaradan'dan ötürü seven onlara hoşgörüyle yaklaşan yürekleri selamlıyor ve Ali Rıza Bey bu duyarlı şiirinizle şehitlerimizin ruhları şad olsun diyorum... Selamlar...
Allah rahmet eylesin... dilerim mekanları cennet olsun...
duyarlı yüreğinizi kutlarım...
vahşetin acısını yüreğimizde hissetmemek mümkün değil...
saygı ve selamlarımla...
Birkez daha rahmetle andık sayenizde.Bu anlamlı ve insanlık dersi şiirinizi yürekten kutluyorum.
Var mı ki bu alemde bahtiyar olup gülen,
İki damla gözyaşı kirpiğimden süzülen,
Ne çare ben değilim bir tek size üzülen.
..........Zulmete ışık olur mazlumun ümitleri,
..........Şad olsun ruhlarınız Solingen Şehitleri.
Duyarlı yüreğe,güzel şiire tebrikler
Mustafa Yiğit
Var mı ki bu alemde bahtiyar olup gülen,
İki damla gözyaşı kirpiğimden süzülen,
Ne çare ben değilim bir tek size üzülen.
..........Zulmete ışık olur mazlumun ümitleri,
..........Şad olsun ruhlarınız Solingen Şehitleri.
RUHLARI ŞAD ,MEKANLARI CENNET OLSUN ABİ. COK ÜZÜLDÜM BU OLAYA. GÜZEL KALBİNİZİ ,DEĞERLİ KALEMİNİZİ YÜREKTEN KUTLUYORUM.
Bu şiir ile ilgili 43 tane yorum bulunmakta