Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
aynı tür acıyı bizde kütahya da yaşamıştık hemde nazi itleri yüzünden yürek burksada dizeleri kutlarım
Ruhları şaad olsun.Sevgili Ali Riza Atasoy.
İnsanın önüne militaris kimliği konuldukça ve insan bunu sorumlululuk gibi aldıkça,İNSAN KİMLİĞİNE NASIL ULAŞABİLİRİZ.biz çözersek yok oluruz,o çözerse yok olur.Bir öneri benden.Tüm dünya insanları tıp oynayalım.Tıp diyelim kalksın ülkeler arası sınırlar
Hashas duygularınıza ve manalı şiirinize selam olsun.
Sayın Ali Rıza bey bu duyarlı şiiriniz için, ne kadar kutlasak azdır. on puan. İyi akşamlar dileğimle.
Sizin gibi duyarlı şairler olduğu müddetçe, hiç bir şeyden korkmayız. Bu millet, her zorda ve üzüntüde hemen birleşir. Aynı üzüntüleri hisseden İnsanların yüreğindeki hislerine tercüman oluyorsunuz...Sizi ve şiirinizi gönülden kutlarım...Selamlar ve saygılar...Tam puan Hâlenur Kor
Duyarlıliğinizdan dolayı sizi kutluyorum. 'solingen' olayının üzerinden 15 yıl gibi bir süre geçmesine karşın., uygar saydığımız Avrupanın ortasında İNSANLIK DIŞI YÜZ KARASI VAHŞETLER hala sürüyor... kınıyorum...
Kaleminize Sağlk
Faşizmin ana vatanından faşistçe katliamları şidetle kınıyorum
işte faşizmin gerçek yüzü bir kezz daha kendini emekçilerimizi katlederek gösteriyor
avrupanın göbeğinde insanlık dramı yaşanıyor
ben gen şu sözümü yinelemek istiyorum
Kahrolsun faşizm yaşasın halkların kardeşiliği
BU ELiM OLAYIN KARSISINDA iNANIN NE YAZACAGIMI NERDEN BASLIYACAGIMI BiLEMiYORUM; KAHROLSUN IRKCILAR
GURBET *ŞEHiT*LERiNiN : Ruhları Şadolsun- Geride kalan yakinlarina bas sagligi diliyorum...Yüreginize saglik duyarli yürek Ali Rıza Atasoy Allah razi olsun sizden...
***SOLİNGEN ŞEHİTLERİ***
-Ruhları Şadolsun-
Şimdi bahar vaktidir yüreklerde yadınız,
Kulaklarda çınlıyor hala o feryadınız,
Mahrem düşlerimizde saklı kaldı adınız.
..........Beyhudedir kalbimin çarpışan gelgitleri,
..........Şad olsun ruhlarınız Solingen Şehitleri.
Bir avuç küldür şimdi sizden geriye kalan,
Ve tarumar bir bahçe masum gülleri solan,
Hakikat bu müebbet gerisi hepten yalan.
..........Uhrevi dünyanızın şenlensin muhitleri,
..........Şad olsun ruhlarınız Solingen Şehitleri.
Var mı ki bu alemde bahtiyar olup gülen,
İki damla gözyaşı kirpiğimden süzülen,
Ne çare ben değilim bir tek size üzülen.
..........Zulmete ışık olur mazlumun ümitleri,
..........Şad olsun ruhlarınız Solingen Şehitleri.
Ali Rıza Atasoy
Solingen'e sevgiler olsun selam, ruhları şad olsun gurbet şehitlerimizin, yüreğinize sağlık, elinize sağlık, kaleminize bu yad değeri sönmeyen ışık olsun, teşekkür ediyorum paylaşımınıza...
sevgim, saygımla
Ne kadar insan olduğumuz duyarlılığımızla ölçülür elbette... Kaleminize ve yüreğinize sağlık..
Bu şiir ile ilgili 43 tane yorum bulunmakta