Solgun Renkler Şiiri - Ercan Cengiz

SOLGUN RENKLER

bir yanı karanlık, bir yanı çırpınır durur hâlâ
karanlıksa kara, aydınlıksa aydın olurlardan
eyy öfkesinden çatlayan damarı yurdumun,
neden doğurdun ki beni kayıp giden yıldızın altında
tepişip durur yarasalar
ve yalnız kalan bir papatya rengini bırakıyor elinden
döllenmek için kaçıncı arıyı beklerken

karanlık kokuyor hava, nafile bir adım ileri
iki adım geri fırtınalara çekilince bayrak
bodur, çelimsiz bir ağaç kafa tutarken poyraza
sert kayalarla örülmüş, nazik ve ard arda dizili dağlar

yıkılmış evlerini saymazsan şehir görüntüsünde bir yer
gitme der gibi, gitme ve sonra takılıp kalıyor ayaklarına
durdurulamayan adam duruyor
kurulu sofraların önünde

solgun yüzler oturmuş baş başa
kiminin kırış kırış hatları, içlerinde bir iki tanıdık
başları öne eğik, ellerinin arasında kaybolan gelecek
gözleri, gelmemek adına göz göze
sonra görüşelim diyor biri, sonra
cılız, yenik düşmüş bir ses, kör bıçak gibi oturuyor kalbime
diğerlerinde meraklı yüzler saldırıya geçen kobra yılanı

bir sokak beliriyor ötede, etrafında yangın kurusu ağaçlar
siyah taşlarla örülmüş kaldırımı
hafif rampalı, göbeği çıkmış iki yanından
biri birinden kopuk eskimiş duvarlar söküp atmışlar sıvasını
ve camları dökülmüş pencerelerinde paslanmış demir
parmaklıklar hâlâ korkusunu tutuyor içinde

donuk yüzlerinde onların ne dün, ne bugün, ne yarın var
ölmeden ölenlerin rengidir bu
kanı çekilmiş, mimiksiz
suratsız, korkak… iş kaçkını… kıl bakışların altında
fırlatılan kaçamaklara siper etmiş kendini

bura kimin yurdudur ekmeğe muhtaç
özgürlüğe muhtaç yurtsuzlarla dolup taşmış sokaklar
gülmesini unutan insanlar
kuru mu kuru gururlu gözyaşını yediremezler kendine

köpekleri havlamıyor, bu şehrin
anıran eşekleri de yok gibi
ne yabancısı, ne yerlisi belli
bunlar, kulağı kesik cinsleridir
bunlar, desem ki doyurmuşlar önceden
desem ki uysallaştırıp besliyorlar
kuru yalan işte, sıkışınca hırlıyorlar bir ağızdan

(Adsız Fırtınalar Doğuyor)