Solgun Renkler Şiiri - Ahmet Tufan

Kökleri paslı,sisli, ve eski bir ailenin,
En avutulmamış,
En kimsesiz,
En sessiz sakiniydim ben.
Kaderimin yazıcıları bile kayıp.
Kalbim,
Hep birşeylere kırgın,
Hep birilerine öfkeli,
Hep birşeyleri özleyerek
Ve hep birilerine küserek
Paramparça duruyor göğsümün kafesinde.

Ne zaman bir çocuk çok sevilse
Sırtıma babasız bir hançer acısı inerdi.
Ne zaman babam desem,
Doğal olmayan afetler basardı
Umutla kapıya bakan yüreğimi.

Islak ve nemli gözlerle izlerdim
Mutlu çocukların kör gülüşlerini.
Hayat bana emeklemeyi,ayrılığı,
hayal kırıklığını, Çaresizliği, yoksulluğu, yoksunluğu,ve ağlamayı işledi,
Kaderin tezgahında.
Kimsesiz bir coğrafyanın, yetim kızıydım ben.
Sahi, ne ara büyümüştümki ben.
Hala ürkek, hala kızgın,hala kırgın ve hala kanepede oturan babamı özlerken,